Bezrobocie jest zjawiskiem, którego nie da się uniknąć w żadnym systemie ekonomicznym, a zwłaszcza w systemie gospodarki wolnorynkowej. Jednakże stopa naturalnego i nieuniknionego bezrobocia nie powinna – zdaniem przeważającej części ekspertów – przekraczać 3-4 procent. Wyższa, a zwłaszcza dwucyfrowa stopa bezrobocia jest już symptomem kryzysu gospodarczego i negatywnie oddziałuje zarówno na gospodarkę państwa, społeczeństwo jak i na jednostki. Bezrobocie, zwłaszcza wysokie, generuje straty zawodowego i twórczego potencjału ludzi dla gospodarki krajowej. Przynosi straty związane z koniecznością utrzymania bezrobotnych oraz urzędów i służb, których statutowym zadaniem jest zapobieganie i zwalczanie bezrobocia. Powoduje spadek dochodów jednostek i rodzin, spadkiem konsumpcji, a w dalszej konsekwencji – szerzeniem się problemów, takich jak ubóstwo. Zjawisko bezrobocia oddziaływuje też negatywnie na życie poszczególnych, pojedynczych obywateli dotkniętych tym problemem. Osoba, która pozostaje bez pracy, zwłaszcza przez dłuższy okres, zagrożona jest popadnięciem w degradację psychiczną i moralną, której konsekwencjami jest pesymizm, poczucie nieprzydatności dla otoczenia, rodziny i społeczeństwa oraz poczucie beznadziei. Dalszymi konsekwencjami może być popadnięcie w nałogi: nadużywanie alkoholu i narkomanię czy też wejście w kolizję z prawem albo wpadnięcie w sidła sekt czy skrajnych ruchów politycznych. Pozostawanie bez pracy zarobkowej przez dłuższy czas powoduje także utratę i przedawnienie kwalifikacji zawodowych.
Psychospołeczne konsekwencje bezrobocia
