Współczesna gospodarka rynkowa, której model obowiązuje zarówno w krajach zachodu, jak i w mniej rozwiniętych regionach świata, charakteryzuje się dynamizmem ogólnej sytuacji ekonomicznej, szybkimi zmianami na rynku pracy, a w dalszej konsekwencji stosowaniem przez pracodawców elastycznych form zatrudnienia (w przypadku polskim są to umowy cywilno-prawne, umowy ustne albo szara strefa). Osoby takie pozbawione są gwarancji, jakie zapewniały tradycyjne modele gospodarki wolnorynkowej, czyli gwarancji odpowiednich możliwości pracy i stabilności, gwarancji zatrudnienia i utrzymania miejsca pracy, pewności związanych z wykonywaniem pracy o określonym profilu i określonym zakresie obowiązków, gwarancji zapewnienia bezpieczeństwa zdrowotnego, możliwości odbywania nauki zawodu, szkoleń dokształcających i zastosowania umiejętności nabytych w trakcie dalszej pracy. Niepewne jest też, w przypadku pracowników wykonujących tzw. prace prekarne, otrzymywanie odpowiedniego do rodzaju wykonywanej pracy dochodu. Pracownicy, którzy zaliczani są do prekariatu, pozbawieni są także możliwości reprezentowania swoich interesów wobec pracodawcy przez związki zawodowe, które z kolei tracą coraz bardziej na popularności. Autorem tego coraz częściej spotykanego w analizach dotyczących rynku pracy pojęcia jest brytyjski socjolog Guy Standing.
Prekariat – nowa klasa?
