Zjawisko emigracji występowało w historii od zawsze, jednak upowszechniło się zwłaszcza na przestrzeni minionych dwóch dziesięcioleci. Wpłynęły na nie przede wszystkim dwa główne czynniki. Pierwszym z nich było upowszechnienie nowoczesnych, coraz szybszych i w coraz większym stopniu skracającymi duże dystanse środków komunikacji i transportu. Drugim są procesy globalizacyjne i integracyjne, zwłaszcza zaś integracja polityczna i ekonomiczna w obrębie kontynentu europejskiego. Wysoko rozwinięte kraje Europy Zachodniej, o wysokiej kulturze politycznej i kulturze gospodarowania kuszą emigrantów z krajów Europy Środkowej i Wschodniej przede wszystkim wyższymi zarobkami i bardziej korzystnymi warunkami czy to etatowej i kontraktowej pracy zawodowej, czy to do prowadzenia własnej działalności gospodarczej. Swoboda podróżowania i osiedlania się na terenie wszystkich krajów Unii Europejskiej jest też dodatkowym, obok względów finansowych, czynnikiem, dzięki któremu migracja zarobkowa ma charakter stały, nie zaś sezonowy czy tymczasowy. Ponadto, w Polsce czy innych krajach postkomunistycznych, ze względu na zapóźnienie cywilizacyjne i gospodarcze, nieraz niezwykle trudno znaleźć jest pracę dobrze płatną oraz zgodną z oczekiwaniami i kwalifikacjami. Jakkolwiek pracując za granicą można nabyć cennego doświadczenia, w tym płynącego z kontaktu z inną kulturą gospodarowania, tak emigracja może nieść ze sobą niekorzystne konsekwencje dla gospodarki krajowej, przede wszystkim odpływ cennych dla niej zasobów ludzkich.
Zjawisko emigracji zarobkowej
