Bezrobocie to sytuacja, w której część osób zdolna do podjęcia pracy i poszukująca jej, nie może znaleźć zatrudnienia. Bezrobocie mierzy się za pomocą stopy bezrobocia, która jest stosunkiem liczby zarejestrowanych bezrobotnych do liczby ludności w wieku produkcyjnym, pozwalającym na podjęcie pracy. Z punktu widzenia teorii ekonomii, bezrobocie jest czynnikiem nieuniknionym, jednakże stopa bezrobocia wyższa niż 3-4 % jest zjawiskiem niekorzystnym i negatywnie oddziałującym praktycznie na wszystkie sfery życia socjalnego, gospodarczego, jednostkowego czy w dalszej konsekwencji – politycznego. Ze względu na charakter i przyczyny wyróżnia się następujące rodzaje bezrobocia: bezrobocie strukturalne, którego przyczyną jest brak infrastruktury i kapitału niezbędnych do stworzenia miejsc pracy (głównie taki charakter ma bezrobocie w Polsce), bezrobocie frykcyjne – mające charakter okresowy i sezonowy, bezrobocie koniunkturalne – zależne od cyklu koniunkturalnego, w którym aktualnie znajduje się gospodarka, bezrobocie chroniczne, dotykające osoby nie mające szans na prace ze względu np. na brak kwalifikacji niezbędnych do jej podjęcia czy też grupy ludzi żyjące w enklawach ubóstwa (na przykład na terenach popegeerowskich) oraz bezrobocie ukryte, które typowe było dla gospodarki komunistycznej, kiedy występowało zjawisko nadwyżki zatrudnionych w stosunku do realnych potrzeb gospodarki, a faktycznie niepracujących. To ostatnie zjawisko jest typowe także obecnie dla terenów wiejskich.
Ogólnie o zjawisku bezrobocia
