Główną przyczyną bezrobocia w Polsce jest charakter i przebieg transformacji ustrojowej, która po pierwsze: uczyniła komunistyczną nomenklaturę warstwą kapitalistów, która przeniosła w nowe realia gospodarcze patologiczne metody gospodarowania, a po drugie: przyczyniła się do natychmiastowej bądź stopniowej likwidacji wielu gałęzi gospodarki narodowej. Nawet tych, które przynosiły dotychczas, bądź mogłyby, po odpowiednich reformach przynosić dochody. Zlikwidowano bądź sprywatyzowano i zrestrukturyzowano na niejasnych i niekorzystnych dla państwa warunkach chociażby górnictwo, hutnictwo, rybołówstwo dalekomorskie i przemysł stoczniowy. Procesy te oddziaływały z czasem na pozostałe gałęzie gospodarki, efektem czego zmniejszała się produkcja w innych dziedzinach. Kolejne przyczyny tkwią w złej polityce społecznej i gospodarczej państwa. Po pierwsze jest ona doraźna i chaotyczna, po drugie zaś polityka państwa jest skrajnie etatystyczna – państwo wtrąca się do wszystkich sfer indywidualnej przedsiębiorczości i działalności gospodarczej oraz nakłada ogromne obciążenia fiskalne zarówno na osoby fizyczne, jak i podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Wszystko to sprawia, że pracodawcom, jeśli już uda się rozpocząć biznes, nie opłaca się zatrudniać i wdrażać nowych pracowników. Państwo prowadzi też niewłaściwą politykę walki z samym problemem, która – zamiast przyczyniać się do zapobiegania i zwalczania bezrobocia, generuje rozrost regulacji i biurokracji. Przyczyny bezrobocia leżą też po stronie samych zainteresowanych – nieraz wykazują oni pasywną postawę w obliczu problemu znalezienia pracy. Nie bez znaczenia jest również niedostosowanie systemu edukacji do potrzeb rynku pracy, o czym głośno jest zwłaszcza w ostatnich latach.
Bezrobocie w Polsce i jego przyczyny
